„Við erum að tala um það, getum við komist, á tíu ára tímabili, nær 20 milljörðum? Getum við skapað einhver skipti til þess að við losnum við þessa hræðslu að eftir hverjar kosningar verði stórkostlegar kerfisbreytingar.“
Þetta sagði Kristrún Frostadóttir, formaður Samfylkingarinnar. Einhver gæti mögulega haldið að við værum nú komin í að elta uppi gömul ummæli fólks til að klekkja á þeim. Svo er ekki. Þetta sagði hún á ársfundi SFS í byrjun maí í fyrra. Fyrir tæpu ári. Ef frumvarp stjórnar hennar verður að veruleika þá getur veiðigjald hæglega farið í 25 milljarða króna á næsta ári.
Skilaboðin voru skýr enda komu þau frá henni eftir að hún hafði farið um landið og hitt fólk í sjávarútvegi. Þeim tilkynnti hún þessi áform. Veiðigjaldið ætti vissulega að hækka en það myndi gerast á löngum tíma, í samráði við greinina og það yrðu alls engar kollsteypur.
Á tímum skautunar gerist það stundum að orð eru tekin úr samhengi. Það gerum við ekki. Upphafsorðin komu í framhaldi af þessum:
„Það skiptir máli hvernig það er gert. Til að tryggja fyrirsjánleika þá skiptir máli hver aðdragandinn er. Og ég tek að fullu leyti undir með fjármálaráðherra að grundvöllur áframhaldandi verðmætasköpunar í sjávarútvegi er ekki að vera með það hangandi yfir sér stöðugt milli kjörtímabila í aðdraganda hverra kosninga í hvaða átt kerfið er að fara.“
Við eigum erfitt með að setja þessi orð í það samhengi að nú eigi að ríflega tvöfalda veiðigjaldið. Samráðið virðist helst felast í að þeir sem hlut eiga að máli fái viku til umsagnar, ekkert samráð sé haft við sveitarfélögin, ekki sé farið eftir minnisblöðum úr ráðuneytinu og verð sé fundið út með því að miða við markaði í öðrum löndum, sem lúta öðrum lögmálum. Bara svo dæmi sé tekið.
