Andstaða við inngöngu Íslands í Evrópusambandið hefur aldrei verið meiri. Fyrirfram hefði því mátt ætla að ríkisstjórn sem er á móti inngöngu væri í kjörstöðu. Förum yfir það hvernig stjórnarflokkarnir hafa spilað úr þessari stöðu:
Í fyrsta lagi var því lofað fyrir kosningar að fram ætti að fara þjóðaratkvæðagreiðsla um það hvort viðræðum við Evrópusambandið yrði haldið áfram. Ætluðu flokkarnir, sem eru á móti inngöngu, að halda viðræðum áfram ef slík tillaga yrði samþykkt? Klaufalegt.
Í öðru lagi var lögð fram þingsályktunartillaga um afturköllun aðildarumsóknarinnar í stað þess að halda henni á þeim ís sem fyrri ríkisstjórn setti hana á. Var einhver tilgangur með því annar en að reita þá stuðningsmenn ríkisstjórnarflokkanna, sem vilja áframhaldandi viðræður, til reiði? Héldu menn að hætta væri á því að Ísland myndi óvart ganga í sambandið ef þetta yrði ekki gert? Klaufalegt.
Í þriðja lagi var þingsályktunartillagan látin daga uppi á þinginu. Það bendir ekki til þess að stjórnin hafi mjög sterka stöðu á Alþingi. Klaufalegt.
Í fjórða lagi toppaði utanríkisráðherra svo klaufaganginn með bréfi sínu til ESB. Markmiðið virðist hafa verið að skýra stöðu Íslands gagnvart Evrópusambandinu og binda enda á umræðuna. Bréfið kveikti hins vegar aftur upp umræðu um sambandið og staða Íslands gagnvart því hefur aldrei verið jafn óljós. Þetta var sérstaklega klaufalegt í ljósi þess að þingsályktunartillagan hafði kveikt væntingar um að þingið yrði haft með í ráðum. Svo mikið lá á að ekki gafst einu sinni tími til að upplýsa utanríkismálanefnd um málið. Klaufalegt.
Hvert einasta skref sem stjórnin hefur stigið í málinu hefur því verið klaufalegt feilspor. Í stað þess að nýta þá miklu andstöðu við inngöngu í Evrópusambandið til meðbyrs hefur ríkisstjórninni tekist að auka óvinsældir sínar með þessum vinnubrögðum, sem kjósendur eru ósáttir við.
