Halldór Armand Ásgeirsson er meðal þeirra rithöfunda sem hafa á síðustu árum skapað sér sérstöðu í íslensku menningarlífi. Hann hefur gefið út fimm skáldsögur, skrifað fjölmarga pistla og tekið virkan þátt í samtalinu um samtímann – með rödd sem er gagnrýnin, persónuleg og heimspekileg.
Nýjasta bók hans, Mikilvægt rusl, er bráðfyndin og beitt saga um samfélag sem er komið að fótum fram. Næsta vor kemur bókin út í Frakklandi og Þýskalandi – tveimur stærstu mörkuðum Evrópu. Verkið var gefið út í eigin útgáfu, án forlags, og hann segir það staðfesta að slíkt sé raunhæfur kostur, þótt það passi ekki öllum.
Hann segir að hann hefði aldrei þorað að gefa út bók sjálfur – hvað þá staðið einn í markaðssetningu og sölu – nema hafa áður þurft að fara í gegnum djúpa sjálfsvinnu sem samanstóð af áfallavinnu og smáskömmtun með hugbreytandi efnum. Sú vinna hófst ekki af fúsum og frjálsum vilja, heldur eftir alvarlega kulnun.
„Ég fór í kulnun sem triggeraðist af ástarsorg, en þetta var heil mannsævi af einhverjum ótta við að mistakast.“
Hann lýsir langri baráttu við – að sýna út á við að allt væri í lagi, þótt innra með væri stöðug spenna og hræðsla.
„Ég var bara búinn að vera svona síðan ég var barn, algjörlega lamaður af ótta við mistök og mjög löng barátta við að halda öllu eins og að það væri allt í lagi hjá mér.
„Ég hef alltaf verið frekar sjálfsöruggur vitsmunalega og gagnvart því að skrifa. En mér leið samt alltaf skelfilega með það sem ég skrifaði. Mér fannst það sorp.“
Það skipti ekki máli þótt annað fólk læsi textana. Röddin sem hrakti hann var innri – og hún var hvorki mild né rökrétt.
„Ég fattaði ekki fyrr en fyrir nokkrum árum að þetta væri ekki heilbrigður sjálfsefi. Þetta var undirliggjandi sjálfsfyrirlitning. Það meikaði engan sens fyrir mig – af því ég var samt alltaf svo öruggur að skrifa.“
Umfjöllunina er að finna í nýjasta tölublaði Eftir vinnu sem kom út í síðustu viku.
Hér er viðtalið í heild fyrir áskrifendur Viðskiptablaðsins.
