Íslandsbanki lýsti formlega yfir áhuga á samruna við Kviku banka að morgni miðvikudagsins 28. maí, innan við sólarhring eftir sams konar yfirlýsingu frá Arion banka.
Samkvæmt greiningu ráðgjafarfyrirtækisins Akkurs á fjárhagslegum og rekstrarlegum áhrifum mögulegrar sameiningar Íslandsbanka og Kviku er töluverð samlegð milli bankanna tveggja.
Greiningin sýnir fram á að samruni Íslandsbanka og Kviku geti skilað verulegri hagræðingu, aukinni hagkvæmni og talsverðum ábata fyrir hluthafa, þó með fyrirvara um afstöðu Samkeppniseftirlitsins og mögulega nauðsyn sölu einstakra rekstrareininga.
Samkvæmt mati Akkurs myndi sameinaður banki Íslandsbanka og Kviku starfa með samtals 1.046 stöðugildi, miðað við tölur frá árinu 2024.
Með aðlögun og samlegðartilfærslum, einkum í stoðstarfsemi, tæknikerfum og yfirstjórn, sé hins vegar raunhæft að fækka í 896 stöðugildi, sem jafngildir um 150 stöðugildum eða hátt í 15% fækkun.
Slíkt væri sambærilegt og í samruna Arion banka og Kviku þar sem hagræðing var áætluð 180–190 stöðugildi.
Meðallaunakostnaður á stöðugildi og hagræðing í öðrum rekstrarþáttum styðja mat Aakkur um að sparnaður í öðrum rekstrarkostnaði gæti numið allt að 2,5 milljörðum króna árlega.
Þá sýnir greiningin einnig fram á að sameining bæti arðsemi og rekstrarhagkvæmni markvert.
Kjarnatekjur á hvert stöðugildi myndu aukast úr 73 milljónum í 86 milljónir með samlegð og eignir á hvert stöðugildi myndu aukast í 2.190 milljónir, sem er hæsta hlutfall meðal íslenskra banka.
Frá samkeppnissjónarmiði telur Akkut að sameining Íslandsbanka og Kviku gæti gengið fremur þægilega í gegn, líkt og með samruna Arion banka og Kviku, þó með nokkrum skilyrðum.
Ólíkt síðarnefnda tilfellinu, þar sem næsta öruggt er að selja þyrfti eignastýringu Kviku, telur AKKUR að Íslandsbanki og Kvika myndu fremur fá athugasemdir við tækjafjármögnun og mögulegt væri að starfsemi Lykils og Ergo þyrfti að haldast aðskilin.
Afstaða Samkeppniseftirlitsins er þó lykilatriði og hefur úrslitaáhrif á hvort samruni eins og þessi verði samþykktur án mikilla breytinga.
Þó að samlegð og fjárhagslegur ávinningur virðist ótvíræður bendir AKKUR einnig á að sameining geti í sumum tilfellum leitt til svokallaðrar neikvæðrar samlegðar.
Það á einkum við í þóknanatekjum í verðbréfamiðlun og fyrirtækjaráðgjöf, þar sem viðskiptasambönd fylgja fremur lykilstarfsfólki en stofnuninni sjálfri. Slíkt gæti kallað á varfærni í því hvernig sameiningarferlið er framkvæmt í slíkum einingum.
Að lokum bendir Akkur á að verðmat beggja félaga sé undir raunvirði og að samruni með þeim forsendum sem lagðar eru til, þar sem Íslandsbanki hefur boðist til að greiða 10% álag á markaðsgengi Kviku, gæti verið öllum hluthöfum til hagsbóta.
Þar sem eignarhald er fremur samræmt á milli félaganna væri einnig lítils viðnáms vænst á meðal hluthafa og hlutfallsleg áhrif samruna væru tiltölulega fyrirsjáanleg.
Samantekið telur Akkur að samruni Íslandsbanka og Kviku geti skapað umtalsverð verðmæti í formi hagræðingar, bættrar hagkvæmni og aukins rekstrarhagnaðar en framtíð hans veltur á útfærslu, afstöðu Samkeppniseftirlitsins og því hvort stjórnir og hluthafar beggja félaga nái samstöðu um skilmálana.
