Hæstiréttur Ís­lands hefur fallist á mál­skots­beiðni Vinnslu­stöðvarinnar gegn ís­lenska ríkinu í svo­kölluðu makrílmáli.

Héraðs­dómur og Lands­réttur stað­festu skaða­bóta­skyldu ríkisins gagn­vart Vinnslu­stöðinni og dóttur­félaginu Huginn vegna út­hlutunar afla­heimilda á árunum 2011 til 2018.

Með dómi héraðs­dóms var niður­staða mats­gerðar lögð til grund­vallar um fjár­hæð bóta með þeim hætti að bóta­fjár­hæðin var vegna óvissuþátta miðuð við 30% lægri fjár­hæð.

Lands­réttur lagði niður­stöðu mats­gerðarinnar til grund­vallar með sama hætti og héraðs­dómur en miðaði við meðal­hagnað ein­göngu.

Lands­réttur taldi að kröfur vegna áranna 2011 og 2012 hefðu verið fyrndar þegar Vinnslu­stöðin hf. höfðaði fyrra mál sitt gegn ís­lenska ríkinu.

Af þessum sökum voru bætur til Vinnslu­stöðvarinnar lækkaðar um 245,7 milljónir króna og verða 269,5 milljónir króna í stað 515,2 milljóna.

Dómur Héraðs­dóms Reykja­víkur í máli Hugins er hins vegar stað­festur af Lands­rétti og nema bætur til þess fyrir­tækis 467 milljónum.

Sam­tals nema bæturnar þannig 736,5 milljónum króna sem ofan á reiknast vextir.

„Vinnslu­stöðin hf. byggir á því að sú að­ferð sem Lands­réttur hafi notað til að ákveða bætur sé röng og með niður­stöðunni hafi verið virt að vettugi sér­fræði­leg niður­staða dóm­kvaddra manna án þess að gagnaðilinn ís­lenska ríkið hefði leitast við að hnekkja for­sendum mats­gerðarinnar með yfir­mati,“ segir í ákvörðun Hæstaréttar.

Þá segir Vinnslu­stöðin að niður­staða Lands­réttar um fyrningu bótakrafna vegna áranna 2011 og 2012 hafi verið bersýni­lega röng og að ákvörðun Lands­réttar um vexti um hluta hinnar dæmdu kröfu bersýni­lega ranga.

Aðilar hafi gert sátt og í henni hafi tjónstíma­bilið verið til­tekið, það er árin 2011 til 2014.

Hæstiréttur telur að dómarinn muni hafa for­dæmis­gildi um ákvörðun fjár­tjóns og því var áfrýjunar­leyfi samþykkt.