Mar-a-Lago-samkomulagið (e. Mar-a-Lago Accord), sem sumir hagfræðingar og fjárfestar vonuðust að yrði endurtekning á Plaza-samkomulaginu frá 1985, virðist hafa verið skotið niður áður en það náði að öðlast raunverulegan stuðning.

Stephen Miran, aðalefnahagsráðgjafi Hvíta hússins, staðfesti í nýlegu viðtali að hugmyndin hafi ekki hlotið neina alvarlega umfjöllun innan stjórnkerfisins.

Hugmyndin að Mar-a-Lago-samkomulaginu byggði á þeirri forsendu að veikja bandaríska dollarann og endurskipuleggja alþjóðlegt viðskiptajafnvægi.

Plaza-samkomulagið árið 1985 sannaði að samræmd gengisfelling gæti hjálpað bandarískum iðnaði með því að auka samkeppnishæfni hans á heimsvísu.

Hugmyndafræðingar Mar-a-Lago-samkomulagsins vonuðust eftir því að nýtt samkomulag gæti haft svipuð áhrif með því að draga úr vægi fjármálageirans og styrkja framleiðslugreinar Bandaríkjanna.

Trump-stjórnin, undir forystu Mirans og fjármálaráðherra Scotts Bessent, leit á þetta sem tækifæri til að endurmóta alþjóðlegt fjármálakerfi í þágu raunhagkerfisins.

Hugmyndin var ekki einungis að fella gengið heldur að þvinga önnur lönd til að taka þátt í viðskiptalegri endurskipulagningu með því að beita tollum og viðskiptaþvingunum sem samningatæki.

Hvernig átti þetta að virka?

Samkvæmt ítarlegri umfjöllun Financial Times í byrjun mánaðar átti samkomulagið að virka í tveimur skrefum.

Í fyrsta lagi myndu Bandaríkin þrýsta á bandalagsþjóðir, eins og Evrópuríki og Japan, til að taka þátt í gengisveikingu með því að skipta út stuttum skuldabréfum og dollaraeignum fyrir langtímaskuldir í Bandaríkjunum. Þetta myndi minnka fjármagnsflæði til dollara og stuðla að lækkun hans.

Í öðru lagi myndi Bandaríkjastjórn beita öðrum löndum þrýstingi í gegnum „græn, gul og rauð“ kerfið: græn lönd fengju hernaðarlega og viðskiptalega vernd í skiptum fyrir þátttöku í samkomulaginu, gul lönd myndu standa á milli en sæta hugsanlegum refsiaðgerðum, og rauð lönd, líkt og Kína, yrðu beitt miklum efnahagslegum þvingunum ef þau neituðu að taka þátt.

Hvers vegna mistókst þetta?

Þrátt fyrir þessa metnaðarfullu áætlun gekk hún ekki eftir af nokkrum meginástæðum.

Skortur á alþjóðlegum stuðningi: Ólíkt 1985, þegar Plaza-samkomulagið var gert með samvinnu helstu iðnríkja heims, hefur Trump-stjórnin átt erfitt með að afla trausts meðal bandamanna sinna. Evrópuríki, sérstaklega Frakkland, höfnuðu hugmyndinni strax og Kína hefði líklega veitt harða mótspyrnu.

Hagfræðileg mótsögn: Þótt samkomulagið miði að gengisfellingu benda hagfræðingar á að tollastefna Trump-stjórnarinnar myndi í raun styrkja dollarann vegna þess að tollar þrýsta upp verðbólgu, sem kallar á hærri vexti. Þetta myndi auka eftirspurn eftir bandarískum skuldabréfum og styrkja gjaldmiðilinn í stað þess að veikja hann

Hætta á fjármálakreppu: Aðstandendur hugmyndarinnar töldu að efnahagslegur samdráttur gæti haft jákvæð áhrif til lengri tíma, en óvissan um slíkt áfall gerði fjárfesta og stjórnmálaleiðtoga tortryggna gagnvart áætluninni.

Óstöðugleiki í stjórnmálum: Þó að Trump hafi verið tilbúinn að beita hörðum aðgerðum hefðu hugsanleg áhrif á markaði og efnahag Bandaríkjanna getað skapað innlendan pólitískan þrýsting sem torveldaði framgang hugmyndarinnar.

Miðað við yfirlýsingu Mirans í fjölmiðlum á dögunum virðist sem að hugmyndin hafi ekki fengið raunverulegan stuðning í Hvíta húsinu og hefur samkomulagið verið lagt til hliðar.

Þrátt fyrir að stuðningsmenn þess hafi talið það byltingarkennda leið til að endurvekja bandarískan iðnað stóð hugmyndin frammi fyrir of mörgum pólitískum og efnahagslegum hindrunum.

Tollar Trumps eru enn á dagskrá en það er því enn óvissa um hvernig Trump-stjórnin muni halda áfram að þróa viðskipta- og gjaldmiðilsstefnu sína á komandi árum.