Verkstjórnin mikla, undir forystu Kristrúnar Frostadóttur, segist ganga samstíga til verka og að hún vilji láta verkin tala. Óhætt er að fullyrða að verk ríkisstjórnarinnar tali sínu máli.

Síðustu daga – nokkrum dögum fyrir áætluð þinglok – hefur ríkisstjórnin ítrekað lagt fram stór og veigamikil mál, klappað sér á bakið og hrósað sér í hástert fyrir dugnaðinn og framtakssemina. Þegar litið er undir húddið kemur hins vegar í ljós að málin bera öll merki mikils asa, þau eru hroðvirknislega unnin, greiningar á áhrifum skortir og málin keyrð inn á þing án alls samráðs, þvert á vinnureglur ríkisstjórnarinnar sjálfrar. Ráðherrar og stjórnarliðar bera fyrir sig að málin séu svo sérlega brýn að ekki megi vera að því að hinkra eftir samráði við hagaðila fyrir framlagningu frumvarpanna. Sitt sýnist auðvitað hverjum um það hvað megi bíða og hvað ekki, en eru málin raunverulega svo brýn að ekki gefst tími til að fullvinna áhrifamat og greiningar áður en þau eru lögð fram á Alþingi?