Eddan, árshátíð sjónvarps- og kvikmyndagerðarfólks, fór fram um síðustu helgi. Ólíkt flestum öðrum árshátíðum er þessi sýnd í beinni útsendingu í sjónvarpinu. Ég segi ólíkt „flestum“ öðrum því til er önnur árshátíð sem einnig er sýnd í beinni en það er Gríman, árshátíð leikhúsfólks. Ég hef reynt að horfa á báðar þessar verðlaunahátíðir en það er alltaf sama sagan. Ég gefst fljótlega upp á því að horfa á fræga fólkið með vinum sínum.

Fólkið úti í sal er misvandræðalegt þegar myndavélarnar beinast að því. Verst er þegar sjónvarps myndavélin skannar salinn hægt. Þá sér maður gesti vera að gúffa einhverju í sig á meðan ræður eru haldnar og nánast án undantekningar sér maður nokkra ráfa um með hvítvínsglasið. Síðan kemur það stöku sinnum fyrir að einhver, sem er langt kominn með beljuna, er kallaður upp á svið og það er oftast ekkert spes en getur þó lífgað aðeins upp á samkunduna. (Ég er á því að það væri hægt að bæta þessar útsendingar töluvert með einu trixi — lækka ljósin úti í sal).

Um mig hríslast hinn mjög svo óþægilegi kjánahrollur og ég skipti um stöð. Á meðan fólkið í sjónvarpinu reynir að sannfæra mig um að ég sé að horfa á mjög merkilegan viðburð segir heilinn mér að ég sé að horfa á beina sjónvarpsútsendingu frá stærstu fermingarveislu landsins.

Ísland er smáþjóð, jafnvel örþjóð. Aðalvandamál Eddu hátíðarinnar er þess vegna auðvitað að hún skuli vera haldin árlega. Hér eru bara framleiddar örfáar kvikmyndir á hverju ári og svipaða sögu má segja um leikið sjónvarpsefni. Það meikar því bara alls ekki sens að halda uppskeruhátíð árlega. Væri ekki ráð að halda hátíðina á tveggja ára fresti? Þá mundi samkeppnin aukast og Eddan fá meira vægi.

Hvað sem öðru líður þá er ég búinn að ákveða það að eftir ár ætla ég bjóða fjölskyldunni upp á brauðtertu og kransaköku þegar Eddan verður í sjónvarpinu. Eins og fulli frændinn í veislunni ætla ég að klára eina belju áður en ég horfi. Þá verða kannski allir jafn góðir og Dóri DNA, sem var bara skrambi góður. En ég ítreka að ég horfði bara á lítið brot. Bara örstutt. Kannski missti ég af mestu snilldinni, ég held samt ekki.

Að lokum vil ég þakka mömmu og pabba fyrir að hafa veitt mér ómetanlegan stuðning í gegnum árin. Án þeirra hefði þessi pistill ekki orðið til.