Viðskiptablaðið á sér þrjátíu ára sögu á íslenskum blaðamarkaði. Blaðið hefur frá upphafi skapað sér ákveðinn sess í blaðaflóru landsins með ríkri áherslu á að segja áhugaverðar fréttir af viðskipta-, efnahags- og þjóðmálum.
Ritstjórnarstefnan hefur verið skýr. Viðskiptablaðið er sjálfstætt og frjálslynt óháð blað. Grundvallarstefið er að segja sannleikann af sanngirni – sanngirni gagnvart efni fréttarinnar, viðmælendum en þó fyrst og síðast almenningi.
Í leiðurum og á skoðanasíðum blaðsins hefur verið komið hreint fram. Lesendur vita að á þeim vettvangi hefur blaðið leitast við að vera málsvari atvinnulífsins og talað fyrir auknum einkarekstri og minni ríkisafskiptum. Þá hefur blaðið ekki veigrað sér við að gagnrýna það sem það telur að betur megi fara í íslensku samfélagi. Á þeirri vegferð hafa forystumenn stjórnmálaflokka, hagsmunasamtaka og fyrirtækja mátt þola gagnrýni. Hefur Viðskiptablaðið á skoðanasíðum sínum forðast moðreykinn eins og heitan eldinn.
Þegar útgáfa Viðskiptablaðsins hófst vorið 1994 var íslenskt atvinnulíf á tímamótum. EES-samningurinn tók gildi þetta ár en með honum opnuðust innri markaðir Evrópusambandsins fyrir íslenskum fyrirtækjum. Gátu fyrirtækin nú loks stundað viðskipti hindrunarlaust á Evrópska efnahagssvæðinu.
Á þessum tíma var einkavæðingarstefnan hafin en hún hófst formlega árið 1991 þegar ríkisstjórn Davíðs Oddssonar skipaði framkvæmdanefnd um einkavæðingu sem tók til starfa ári síðar.
Í einum af fyrstu leiðurum Viðskiptablaðsins fjallaði Óli Björn Kárason, stofnandi blaðsins, um einkavæðinguna. Í júní 1994 skrifaði Óli Björn: „Ríkisstjórn Davíðs Oddssonar lagði upp með fögur fyrirheit um einkavæðingu ríkisfyrirtækja þegar hún tók við stjórnartaumunum fyrir liðlega þremur árum. Því miður hefur orðið minna úr verki en ætlunin var. Bæði er að of fá ríkisfyrirtæki hafa verið seld og upp hafa komið deilur um það hvernig staðið hefur verið að sölu fyrirtækja. Eftir stendur hins vegar að þrátt fyrir mótlæti, bæði efnahagslegt og pólitískt, hefur tekist að koma nokkrum fyrirtækjum úr höndum stjórnmálamanna og í hendur einstaklinga.
Stærsta áfall ríkisstjórnarinnar í einkavæðingu er að ekki skuli hafa náðst samstaða á Alþingi um að breyta ríkisbönkunum tveimur, Búnaðarbanka og Landsbanka, í hlutafélög og taka þar með fyrsta skrefið í þá átt að selja þá almenningi. Þar komu þröngsýnir og afturhaldssamir stjórnmálamenn í veg fyrir nauðsynlegar breytingar. Tvíburasysturnar þröngsýni og afturhald hafa aldrei svikið rangan málstað. En einmitt vegna þessa er þörf á því að leita nýrra leiða við að hrinda einkavæðingaráformum í framkvæmd.“
Til þess að setja þessi leiðaraskrif frá 1994 í samhengi má benda á að á því ári voru Póstur og Sími, sem og ÁTVR í 6. og 7. sæti yfir stærstu fyrirtæki landsins. Nú, rúmum þrjátíu árum seinna, eru þessi fyrirtæki enn í ríkiseigu. Landsbankinn var eini bankinn á topp tíu listanum árið 1994 en hann er einmitt einnig í eigu ríkisins í dag.
Þrátt fyrir þetta verður ekki framhjá því litið að á síðustu þremur áratugum hafa stór skref verið stigin. Ísland hefur þróast frá því að vera lokað hagkerfi til opins alþjóðlegs markaðsbúskapar með fjölbreyttu atvinnulífi. Við gerum lokaorð leiðarans frá 1994 að okkar: „Reynslan hefur sýnt að fyrirtækjum og þar með starfsmönnum þeirra og viðskiptavinum, vegnar mun betur undir stjórn einkaaðila.“
Leiðarinn birtist í 30 ára afmælisriti Viðskiptablaðsins, sem var að koma út.
