Móðir Teresa íslenskra stjórnmála og bróðir Dags

Í fyrsta sinn í sögu Íslenska lýðveldisins þá hefur Sjálfstæðisflokkurinn sprengt ríkisstjórn -- sem sýnir þá eðlisbreytingu sem orðið hefur á flokknum sem hefur löngum talið kjósendum trú um að hann sé kjölfesta stöðugleika í íslensku stjórnarfari. Atburðarrásin lyktar of óstöðugleika og óðagoti.

Mér hefur þótt aðrir flokkar vera heldur fljótir til að taka handritið sem Bjarni hefur skrifað, líkt gefnum hlut, og séu að stilla sér upp í þau hlutverk sem Bjarni hefur valið þeim. Staðreynin er sú að þeir eru fullfærir um að skrifa það handrit sem þeim best hentar. Þetta kemur út eins og Bjarni sé ´sterki maðurinn´ í íslenskri pólitík, sem öllu ráði, ef þeir standa og sitja eins og hann segir þeim. Það er ekki þeim í hag.

Mér sýnist blasa við af hverju Bjarni stendur svona að málum: Hann vill knýja fram kosningar strax, án tafar og án nokkurs konar opins prófskjörs í flokknum sínum eða möguleika neins á að ógna honum í formannstóli Sjálfstæðisflokksins. Það verður að teljast líklegt að það yrði gert ef ekki væri rokið í kosningar strax, því Bjarni hefur aldrei staðið veikar. Flokkurinn mælist lægri en Píratar í skoðanakönnunum.

En þótt þetta sé Bjarna í hag, veltir maður því fyrir sér hvort þetta sé í hag annarra flokka?

Eins og Ólafur Ragnar Grímsson, fyrrverandi forseti, hefur bent á á þá hefur Bjarni ekki það vald að rjúfa þing, eins og kom í ljós þegar Sigmundur Davíð reyndi að búa til svipað leikrit sem hentaði honum vel persónulega til að tryggja eigin stöðu pólitískt en fáum öðrum. Ólafur Ragnar sagði einfaldlega nei.

Það er áhugaverð spurning hvort sá forseti sem nú hefur verið valinn hafi pólitíska vigt til þess að neita að dansa eftir flautuleik Bjarna.

Vald til að rjúfa Alþingi liggur í höndum forseta, en forseti á að rjúfa Alþingi eingöngu að því gefnu að ekki sé hægt að mynda starfhæfa ríkisstjórn. Aðrir formenn eru ekki í þeirri úlfakreppu sem Bjarni er, heldur sitja öryggir í sínum stólum. Þeim liggur ekkert á. Ef þeir koma sér saman um bráðabyrgaðstjórn, með eða án Sjálfstæðisflokksins, er þeim í lófa lagið að rjúfa þing með þeim hætti sem þeim finnst sér sjálfum best henta og er í bestum takti við lýðræðislegar kosningar og hefðir.

Það kann til dæmist að koma þeim ágætlega í hag að horfa uppá borgarastríð í Sjálfstæðisflokknum, þar sem formaðurinn kynni að fá herfilega útreið í prófkjöri, áður en gengið er að kjörborði.

Ef ég man rétt, þá er meirihluti á þingi sem þarf hvorki á Sjálfstæðis eða Miðflokki að halda.

Þannig að ég myndi mæla með því að allir stjórnmálaleiðtogar andi rólega, spjalli saman í rólegu heitunum, og láti ekki líkt og Bjarni ráði ferðinni. Hann gerir það ekki.

Þeir eiga að ræða um þetta sem hugmynd Bjarna, ekki þingrof, því þá eru þeir að gefa honum vald sem hann hefur ekki.

Þeir eiga að velta fyrir sér hvort þeir séu mati hans sammála um að rjúfa þing með þessum hætti eða fara aðrar leiðir. Það má mynda starfstjórn eða minnihlutastjórn. Ekki tala líkt og Bjarni stjórni förinni, því það gerir hann ekki sem formaður smáflokks.

Þeir eru með öll kortin á sínum höndum hvað þingrof varðar og eiga ekki að láta skammtímahagsmuni formanns Sjálfstæðisflokksins ráða því því hvernig haga skuli Alþingiskosningum á Íslandi.

Kannski komast þeir að þeirri niðurstöðu að best sé að fara þá leið að hafa kosningar á svipuðum tíma sem Bjarni leggur til. Kannski ekki. En þá eiga þeir að gera það á eigin forsendum eftir að ræða málið hver við annan. Þeir þurfa ekkert leyfi frá Bjarna til þess. Mér finnst alger óþarfi að vera að gefa honum eitthvað vald sem er ekki í hans höndum.

Fólk ætti að anda rólega og velta því fyrir sér hvað er landi og þjóð fyrir bestu og hvernig sé eðlilegt að standa að lýðræðislegum kosningum á Íslandi. Það hefur verið gert margoft áður, við miklu verri og flóknari ástæður, áður en að rokið er í þær í einhverju panikki. Eins og ég sagði, þetta lyktar of óstöðugleika og óðagoti, sem er fyrst og fremst prívat vandamál Bjarna og hans þröngu pólitísku stöðu innan eigin flokks.