Við áttuðum okkur á því að við yrðum að vera þolinmóð og breyta leikreglunum. Þannig gætum við brotið niður hefðir og stofnanir vestræns samfélags; kapítalismann og einstaklingsfrelsið. Ekki með skyndilegri og blóðugri byltingu, heldur með því að naga stoðirnar niður innanfrá.
Við föttuðum að við yrðum að breyta forsendunum til að vinna rökræðurnar. Sannleikurinn var ekki lengur hlutlægur og algjör, hann var það sem okkur fannst.
Það var ekki nóg fyrir hvítan karlmann að beita ekki ofbeldi til að vera ekki ofbeldismaður; syndir hans fólust í forréttindunum og því formgerðarofbeldi sem hann beitti með því að taka þátt í samfélagi sem byggði á eitraðri karlmennsku og kúgun kapítalismans.
Við tókum yfir menntakerfið, breyttum því í útungunarstofu fyrir hina nýmarxísku æsku.
Við breyttum mannréttindum úr réttinum til þess að fá að vera í friði í réttindi til alls konar framlags frá öðrum.
Við skiptum samfélaginu niður í minnihlutahópa sem gerðu kröfur.
Við skilgreindum fólk eftir kyni, kynhneigð, húðlit og fötlun. Mannréttindi voru ekki lengur bundin við einstaklinginn heldur einkenni hans.
Við notuðum bæði réttindi hinsegin fólks og andvestræna menningu til að berja á kapítalismanum ...
Við sannfærðum samfélagið um að hvítir karlmenn væru ábyrgir fyrir flestum hörmungum heimsins; syndum forfeðra sinna og illgjörðum klíkubræðra sinna.
Við gerðum fjölbreytileika að markmiði í sjálfu sér, þannig að hæfileikar væru ekki lengur aðalatriðið. Verkfærið var inngilding, fyrir alla aðra en hvíta karlfauska.
Við skilgreindum málfrelsi sem frelsi til að tjá skoðanir sem væru okkur þóknanlegar. Annað var hatursorðræða og fasismi.
Tilgangurinn helgaði meðalið. Við notuðum bæði réttindi hinsegin fólks og andvestræna menningu til að berja á kapítalismanum, jafnvel þótt samherjar okkar á öðrum vængnum hefðu stundað þá iðju að henda samkynhneigðum fram af húsþökum.
Við ólum á sundrungu, úlfúð og upplausn. Þannig gerðist byltingin.
